Liselerde öğrenim gören öğrencilerin dijital oyun bağımlılıkları ile yalnızlık düzeyleri arasındaki ilişki

Abstract

Bu araştırmanın amacı liselerde öğrenim gören öğrencilerin dijital oyun bağımlılıkları ile yalnızlık düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesidir. Araştırma ilişkisel tarama modeli kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın evrenini, Milli Eğitim Bakanlığına bağlı İstanbul ili Beykoz ve Ataşehir ilçelerinde bulunan Anadolu, Mesleki Teknik, Güzel Sanatlar ve Spor lisesi öğrencileri, örneklemini ise bu evren içerisinden kolayda örnekleme yoluyla seçilen 779 lise öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak "Dijital Oyun Bağımlılık Ölçeği", "UCLA Yalnızlık Ölçeği" ve "Kişisel Bilgi Formu" kullanılmıştır. Toplanan verilere betimsel istatistikler, bağımsız gruplar t-testi, tek yönlü varyans analizi (ANOVA) ve pearson korelasyon analizleri uygulanmıştır. Araştırma bulguları incelendiğinde; dijital oyun bağımlılığı puanlarının cinsiyet, sınıf düzeyi, başarı algısı, lisanslı spor yapma, bilgisayara sahip olma durumu, oynanan oyun türü, oyun oynama süresi, oyun oynama araçları, takip edilen sosyal medya platformu, psikolojik destek alma durumu ve okul türüne göre anlamlı şekilde farklılık gösterdiği (p<.05); buna karşın sosyal medya sitesi üyeliğine göre anlamlı şekilde farklılık göstermediği tespit edilmiştir (p>.05). Araştırmanın yalnızlık düzeyi puanlarının; başarı algısı, sosyal medya sitesi üyeliği, takip edilen sosyal medya platformu, psikolojik destek alma durumu ve okul türüne göre anlamlı şekilde farklılık gösterdiği (p<.05); buna karşın cinsiyet, sınıf düzeyi, lisanslı spor yapma, bilgisayara sahip olma durumu, oyun oynama süresi, oynanan oyun türü, oyun oynama araçları durumlarına göre anlamlı şekilde farklılık göstermediği tespit edilmiştir (p>.05); Son olarak; lisanslı spor yapanlar ve spor yapmayanların dijital oyun bağımlılıkları ile yalnızlık düzeyleri arasında pozitif yönde düşük düzeyde anlamlı ilişki saptanmıştır (p<.05). Ayrıca tüm örneklem grubunun dijital oyun bağımlılıkları ile yalnızlık düzeyleri arasında da pozitif yönde düşük düzeyde anlamlı ilişki olduğu tespit edilmiştir (p<.05).

The aim of this study is to examine the relation between digital game addictions of high school students and their loneliness levels. The study was conducted using the relational screening model. The population of the research consists of students in Anatolian, Vocational and Technical, Fine Arts and Sports high schools, which are located in Beykoz and Ataşehir districts of Istanbul and affiliated to the Ministry of National Education, and the sampling consists of 779 high school students selected from this population using convenience sampling method. "Digital Game Addiction Scale", "UCLA Loneliness Scale" and "Personal Information Form" were used as data collection tools in the study. Descriptive statistics, independent groups t-test, one-way variance analysis (ANOVA) and pearson correlation analysis were applied to the collected data. When the research findings are examined, digital game addiction scores were found to differ significantly (p<.05) according to gender, class level, perception of success, playing sports with licence, having a computer, type of the game played, duration of playing, media of playing game, social media platform followed, having psychological support and school type; while they do not differ significantly (p>.05) according to membership of social media websites. The loneliness level scores in the study were found to differ significantly (p<.05) according to the perception of success, membership of social media websites social media platform followed, having psychological support and school type; while they do not differ significantly (p>.05) according to gender, class level, playing sports with licence, having a computer, duration of playing, type of the game played, media of playing game. Finally, it was found that there was a positive low level of significant relation between digital game addiction and loneliness levels of licensed sports players and non-sports players (p<.05). It was also found that the whole sample group had a positive low level of significant relation between digital game addiction and levels of loneliness (p<.05).